De koeien van Willem Roelofs zwerven langs de waterkant als ossen in een wilde natuur. Het is het polderland van midden-Nederland, maar Roelofs laat er geen omheining, zelfs geen hekje zien als spoor van menselijke belemmering aan dit arcadische tafereel. Volgens vele is dit polderlandschap, zoals in de 19e eeuw geschilderd door Roelofs en later door anderen van de Haagse School, precies door toedoen van deze schilders tot het ‘meest typische’ Nederlandse landschap geworden.
Water, als plas, rivier of drassig aanwezig in de grond, staat er centraal in. De 19e-eeuwse schilders namen de 17e-eeuwse landschapskunstenaars als voorbeeld. Echter, meer dan hun voorgangers construeerden zij een beeld van een ongerepte idylle. In een tijd dat Nederland zocht naar een nationale identiteit, werd dit het landschap verbeeld als archetypisch Nederlandse ‘natuurlijke natuur’, waarmee men zich kon identificeren. Vele studies in olieverf maakte Roelofs van koeien langs de waterkant – dit schilderij behoort tot de collectie van het Dordrechts Museum.
Maartje van den Heuvel