De jonge architect Eric Geboers lanceerde bij zijn afstuderen aan de TU Delft in 2015 een vindingrijk idee: de Zeezoutstad. In landen waar er te weinig zoet water is, wordt met desalinatie het zeewater van het zout gescheiden. Nu nog is dat zout afval, dat weer terug de zee in gaat. Maar volgens Geboers is het in feite waardevol bouwmateriaal. Dat is nog eens duurzaam.
De grootste bedreiging van de aarde volgens de Verenigde Naties is de verwoestijning. Elk jaar verdort een stuk grond ter grootte van drie keer Nederland. Nu is het zo dat veel woestijnen aan zee liggen. In ‘zeewaterkassen’ kan de kracht van de zon worden gebruikt om het zoete water van het zout te scheiden. Met het zoete water kun je gewassen en met het zout – bouwen. De zoutfabriek is daartussen een essentiële tussenschakel.
Zoute circulaire economie
Geboers is dicht bij huis begonnen, door in de supermarkt een pak zout te kopen en daarmee in zijn oven staafjes te bakken, samen met wat zetmeel. ,,Al snel ontdekte ik dat het materiaal heel sterk is als er druk op staat, en heel zwak als eraan getrokken wordt. Dat betekent dat je er prima bogen, koepels en gewelven van kunt maken.” Bij de bouwmarkt haalde hij een coating om de constructies waterdicht te maken, anders spoelt het allemaal gewoon weg.
Het zetmeel om het zout stevig te maken, wil hij uit algen halen. Die bestaan voor zo’n 40 procent uit zetmeel, de rest is biomassa waarmee het vee van de Zeezoutstad, bijvoorbeeld geiten, kunnen worden gevoed. Mineralen als stikstof en fosfor worden uit de geitenpoep gehaald en aan de algen gevoerd. De mensen eten de geiten, en natuurlijk de gewassen uit de zeewaterkassen. Het spreekt voor zich, dat de Zeezoutstad een circulaire economie heeft.
Nieuwe stad van zout in Qatar
Voor zijn afstuderen heeft Geboers een model gebouwd van een zoutstad zoals die zou kunnen staan in het jaar 2035. Idealiter zou hij zijn zeezoutstad bouwen ten noorden van Doha in Qatar, het steenrijke oliestaatje dat voor zijn drinkwater afhankelijk is van desalinatie van zeewater. ,,Daarvoor is er 2,5 miljoen m3 zeewater nodig”, zegt hij. ,,Daarmee kun je 90.000 ton zout winnen en 92.000 ton voedsel produceren. Dat is voldoende om een stad van ongeveer 42.000 inwoners te voeden.”
Goebers’ ontwerp werd genomineerd voor de Archiprix, de prijs voor afstuderende architecten. Het leverde hem ook nog een plek op in de tweejaarlijkse Innovatie-estafette in Amsterdam in voorjaar 2016, en hij dong mee in de wedstrijd ‘The Science of Future Cities’ in Singapore. De Zeezoutstad was ook vertegenwoordigd op FabCity, de nieuwe-ideeën-nederzetting ten tijde van de Nederlandse voorzitterschap van de EU in de eerste helft van 2016. Nu komt het aan op het verdere ontwikkelen van het materiaal. Om dat te bekostigen heeft hij ook iets bedacht: unieke meubels verkopen. Uiteraard gemaakt van zeezout.