Met de komst van het internet werd de bibliotheek dood verklaard. wie had nog behoefte aan stoffige opslagplaatsen vol bedrukt papier? Maar zie: ‘de bieb’ heeft zich helemaal heruitgevonden. Als sociale ontmoetingsplek, als een plek om iets nieuws te leren, om muziek te maken of iets op de 3D printer te maken, om te gamen of te studeren (op het internet), om er met vrienden iets te drinken met uitzicht over de stad.
Ik volg deze ontwikkeling sinds de bouw in 2004 van de bibliotheek van Seattle door OMA – dat nu ook de nationale bibliotheek van Qatar heeft ontworpen. Op veel plekken in de wereld volgen de voorbeelden elkaar rap op: Spijkenisse van MVRDV, Roset in Arnhem van Neutelings Riedijk, Utopia in het Belgische Aalst door Kaan, Oodi in Helsinki van AA, de al gelauwerde LocHal in Tilburg van Civic / Mecanoo / Braaksma Roos, en de nieuwse loot aan de stam, het pas geopende Groninger Forum van NL Architects.
One of this year’s memorable exhibitions was Fibra Architectures in the Pavillon de l’Arsenal in Paris. It was about architecture made of, yes, fiber: seagrass, bamboo, palm leaves, reeds, sugarcane leaves, banyan tree roots, straw, mycelium, wheat stalks, wicker, willow branches and the humblest of all – grass.
De grens tussen modefotografie en kunst is verdampt in het werk van Inez & Vinoodh. Met de computer hebben ze een heel nieuwe kijk op het lichaam ontwikkeld; hun werk vind je zowel in modetijdschriften als in musea. Hun expositie bij The Ravestijn Gallery ‘I See You in Everything’ wordt aangekondigd als een overzicht van de afgelopen dertig jaar, maar de nadruk ligt op het meest recente werk.
Voor zijn podcast had ik een geanimeerd en inhoudelijk gesprek met mobiliteitsdeskundige Geert Kloppenburg, over de succes- en faalfactoren voor steden. En over wat het betekent als een stad té veel succes heeft – zoals Amsterdam nu.
Voor de zeventiende-eeuwse tuinen van Paleis Het Loo heeft kunstenaar-architect Daniel Libeskind vier sculpturen gemaakt die de gevaren van klimaatverandering verbeelden. ,,In die tijd zag men pas schoonheid in de natuur als die onderworpen was aan de mens. Maar dat is te ver gegaan.” De beelden blijven drie jaar staan, terwijl het paleis een ingrijpende verbouwing ondergaat. Ondertussen gaat de worsteling door rond zijn Namenmonument voor Amsterdam. ,,Architectuur is altijd politiek, het is een vorm van publieke dienstverlening.”
Een vrachtwagen als een bloem, een kartonnen doos als een schaaltje. Op hun expositie ‘Zeen’ in FOAM, een keuze uit achttien jaar werk, toont het duo Scheltens & Abbenes objecten die soms enkel bestaan bij de gratie van het beeld. Ze werken in opdracht van modemerken, tijdschriften en vormgevers, maar in de loop van de tijd is het verschil tussen autonoom en toegepast uit hun werk verdwenen. „Wij zijn opdrachtnemer en opdrachtgever tegelijk geworden.”
