Ik zit op het Waterplein in HafenCity, de nieuwe stadsuitbreiding van Hamburg, en wacht op het water. Het plein loopt als een fraai vormgegeven scheepshelling in lichtgekleurd steen schuin af naar het water. Deze openbare hangplek kan rustig onderlopen – en het bankje waarop ik zit ook – en daarna weer droogvallen, hooguit zullen de schoonmakers daarna langs moeten komen. Vandaar de bijnaam voor HafenCity: stadskust aan de Elbe. Read the article…
Het stromen, bruisen en kolken van water heeft kunstenaars van alle tijden gefascineerd. Zoals Leonardo da Vinci, die water zo’n beetje als grootste fascinatie, zo niet obsessie had. Maar ook Nederland had zijn liefhebbers. Jacob van Ruisdael schilderde vele prachtige watervallen in de periode vanaf 1650. Read the article…
Het water keert terug in de stad. Soms is dat voor de mooi, zoals met het herstel van oude havens en grachten, maar met de verandering van het klimaat is het ook uit nood geboren. Het regent vaker en harder, de riolen kunnen het niet aan en de straten staan blank. De rivieren worden voller en spoelen met regelmaat over de kades. Overal ontstaan er nieuwe woonwijken aan het water, met vaarten en tochten en steigers aan de achtergevels, maar ook in het water, drijvend of op palen. Sommigen geloven dat de stad van de toekomst op het water ligt, met drijvende huizen, parken en zelfs energiecentrales. Read the article…
Water – we strijden ertegen, we sluiten er een verbond mee, we leven ermee, wenden het aan voor ons gewin, en: we hebben er ook veel plezier mee! In Zoet&Zout zal te zien zijn hoe Nederlanders sinds oudsher pret hebben beleefd aan water: zwemmend, zeilend, of – als het koud is – schaatsend. Read the article…
Als Hansje Brinker een Nederlandse uitvinding zou zijn geweest, dan was hij tegenwoordig vingers te kort gekomen om het water tegen te houden dat de dijken belaagt. Het komt van alle kanten: er valt meer regen, de zeespiegel stijgt, het sijpelt uit de grond omhoog. De dijk verandert dus ook: dat is geen log, onbeweeglijk, onveranderlijk grondlichaam meer. De dijk wordt hoger, lager, breder, steiler, flauwer, en ook intelligenter. Hij wordt gecombineerd met huizen, parkeergarages en duinen. Hij wordt zelfs van heel ander materiaal gemaakt, zoals beton en misschien zelfs van textiel. Read the article…
De koeien van Willem Roelofs zwerven langs de waterkant als ossen in een wilde natuur. Het is het polderland van midden-Nederland, maar Roelofs laat er geen omheining, zelfs geen hekje zien als spoor van menselijke belemmering aan dit arcadische tafereel. Volgens vele is dit polderlandschap, zoals in de 19e eeuw geschilderd door Roelofs en later door anderen van de Haagse School, precies door toedoen van deze schilders tot het ‘meest typische’ Nederlandse landschap geworden. Read the article…