De 168 woningen in het nieuwe woongebouw Vertical markeren een omslag in de transformatie van Sloterdijk, een wijk uit de jaren tachtig die tot nu toe louter uit kille kantoren en infrastructuur bestond. De gemeente was al begonnen Sloterdijk te verlevendigen met hotels en studentenhuisvesting. Nu is Vertical door een heel team aan architecten – een heel team aan architecten: NL Architects, Chris Collaris van i29 Architects, Space Encounters, Studio Donna van Milligen Bielke en DS Landschapsarchitecten – op een lege kavel nabij het station als eerste woningbouwproject gerealiseerd. Inclusief groene gevels, daktuin, en ingebouwde nestkastjes én een brede mix aan groottes en prijzen. En zowaar, op een zonnige doordeweekse dag lopen er aardig wat mensen over straat.

Lees HIER mijn recensie voor De Architect (gratis na registratie) en bekijk hieronder nog wat foto’s

Opportuna, een woontoren van 174 sociale huurwoningen in een toren van twintig verdiepingen steekt nogal af tegen de omliggende zee van lage Wederopbouw-architectuur in Amsterdam Nieuw-West. En toch is de toren volgens architect Uri Gilad van Office Winhov ‘een eigentijdse ode’ aan de wederopbouwarchitectuur die aan de basis ligt van deze snel verdichtende wijk. De starters die hier hun eerste eigen woning mogen huren – voor 5 jaar, dat wel – kunnen straks hun geluk niet op. Vooral dat de woningen in de breedte lagns de gevels zijn geplaatst, maakt een wereld van verschil.

Lees HIER mijn recensie voor De Architect (gratis na registratie) en bekijk hieronder nog wat foto’s.

Donald Shoup had als professor aan de Californische Universiteit UCLA het geluk, zei hij zelf, om zich te specialiseren in een onderwerp dat anderen te min vonden: het parkeren. Toch een onderwerp van belang in de US als car country, zou ik zeggen. Shoup heeft dat als eerste gezien en is een gepassioneerde vorser geworden naar ons parkeergedrag. Hij kreeg de bijnaam ‘the Isaac Newton of parking’ en zijn fans noemden zich ‘Shoupistas’. Deze week overleed hij op 86-jarige leeftijd.

Ik sprak hem in 2006, toen ik een jaar aan Harvard zat als Loeb Fellow.

Architectenbureau Team V heeft voor woningbouwcorporatie Ymere een blok van 175 woningen in de sociale sector gebouwd in het snel groeiende Amsterdam-Noord. Ze hebben er alles aan gedaan om het gebouw gastvrij en waardig te maken: swingende assymetrische balkons, een voortuin met handgemaakte keramieke poufjes, zelfs mooi gecamoufleerde regenpijpen. Zo kan sociale woningbouw ook zijn!

Lees HIER mijn recensie voor De Architect.

Vijf jaar heeft architectenbureau Mecanoo gewerkt aan de renovatie van De Nederlandsche Bank op het Frederiksplein in Amsterdam. De bank wil zich meer openstellen naar de stad en naar de samenleving. Nu het goud weg is worden de kluizen ‘De Nieuwe Schatkamer’ met tentoonstellingen. De lange brede binnenstraat is voor iedereen toegankelijk, net als de tuin waar vroeger de ronde toren stond. Mecanoo heeft het gebouw van Duintjer uit 1968 in ere gehouden, maar borduurt er ook op voort.

Lees HIER mijn recensie voor NRC (link is voor abonnees, pdf voor niet-abonnees) en bekijk hieronder mijn foto’s:

De stichting Mevrouw Meijer zet zich ervoor in oude schoolgebouwen niet te vervangen door nieuwbouw, maar te renoveren. Dat is beter voor het milieu, de leerlingen, én de samenleving. “Een school hoort geen wegwerpgebouw te zijn.” Haar nieuwste project, de Nimeto-school in Utrecht, is al overladen met prijzen.

Lees HIER mijn interview en reportage voor NRC, met voor niet-abonnees een pdf:

Aan ambitie heeft het ze niet ontbroken, de tien vrouwelijke architecten en stedenbouwkundigen van het Modernisme in de tentoonstelling ‘Big Plans’. Nieuwe stadswijken, zelfs hele nieuwe hoofdsteden, innovatieve computerprogramma’s, publicaties en docentschappen en wetgeving – je kunt het zo groots niet bedenken of deze vrouwen hebben er de hand in gehad. Toch kennen we ze niet. Omdat het vrouwen zijn? Het Van Eesteren Museum zet ze op een podium – beter laat dan nooit.

Voor De Architect lichtte ik 5 van hen uit: lees HIER mijn verhaal

Zes jaar is Mischa Cohen bezig geweest aan zijn biografie van Erwin Olaf. Het resultaat is een monumentaal, vuistdik, beeldrijk en goed geschreven verslag van een leven én van een cultureel tijdperk. Het gevoel van miskenning, van buitenstaander zijn was voor Olaf een krachtige drijfveer om hard te werken en hard te feesten. Helaas is hij overleden een jaar voordat het boek uitkwam – en voordat het Stedelijk Museum aankondigde de tentoonstelling over hem te gaan maken waar hij zo vurig naar verlangde.

HIER vind je een link naar het artikel dat ik over het boek schreef voor NRC, met voor niet-abonnees eronder een pdf. En hier een foto van ons beiden op zijn tentoonstelling Im Wald in de galerie van Ron Mandos – dat was de laatste keer dat ik hem in levende lijve sprak.