Kunstenares Diana Scherer werkt met de wortels van planten, van tarwe tot margrieten. Als een ware flora-dompteur laat ze de wortels groeien in patronen die zij heeft bepaald. Haar ‘doeken’ zijn van een onvermoede schoonheid die symbool staan voor enerzijds de strijd tussen mens en natuur, anderzijds het samensmelten ervan. Zij heeft nu een tentoonstelling in de expositieruimte van Hotel Droog.
Eén op de vijf Nederlanders lijdt aan slapeloosheid. Voor haar project ‘Insomnia’ portretterde fotograaf Annabel Oosteweeghel zestien mensen in hun nachtelijke eenzaamheid, met het bed als een verstilde plaats delict.
De foto’s hangen op een tentoonstelling in De Fundatie in Zwolle; meer foto’s en ook interviews zijn te vinden in het prachtige boek ism Carlijn Vis en vormgever Sybren Kuiper.
Het thema van deze zestiende editie van Fotofestival Naarden is ‘Marvelous Misfits’, briljante buitenbeentjes. Ruim 50 fotografen laten vooral de kwetsbaarheid van hun onderwerp zien. Veel van deze projecten zullen de kijker lang bijblijven. Zoals daar zijn:
Het is stikdruk in Casa Azul, het blauwe huis in een rustige wijk van Mexico City waar Frida Kahlo bij haar ouders opgroeide en ook na hun overlijden woonde. Het huis is een bedevaartsoord geworden, met slaapkamers voor dag en nacht en een werkruimte met bureau, rolstoel en schilderezel. Er loopt een blonde Israelische vrouw rond met net zulke bloemen in het haar en folkloristische kleding als Frida droeg. Buiten, in de lange wachtrij, staat een Amerikaanse die Frida groot op haar bovenarm heeft laten tatoeren.
Voor de zeventiende-eeuwse tuinen van Paleis Het Loo heeft kunstenaar-architect Daniel Libeskind vier sculpturen gemaakt die de gevaren van klimaatverandering verbeelden. ,,In die tijd zag men pas schoonheid in de natuur als die onderworpen was aan de mens. Maar dat is te ver gegaan.” De beelden blijven drie jaar staan, terwijl het paleis een ingrijpende verbouwing ondergaat. Ondertussen gaat de worsteling door rond zijn Namenmonument voor Amsterdam. ,,Architectuur is altijd politiek, het is een vorm van publieke dienstverlening.”
Een vrachtwagen als een bloem, een kartonnen doos als een schaaltje. Op hun expositie ‘Zeen’ in FOAM, een keuze uit achttien jaar werk, toont het duo Scheltens & Abbenes objecten die soms enkel bestaan bij de gratie van het beeld. Ze werken in opdracht van modemerken, tijdschriften en vormgevers, maar in de loop van de tijd is het verschil tussen autonoom en toegepast uit hun werk verdwenen. „Wij zijn opdrachtnemer en opdrachtgever tegelijk geworden.”