Het nieuwe project ‘County Road’ van de Texaanse fotograaf Bryan Schutmaat – nu te zien bij de Amsterdamse fotogalerie Wouter van Leeuwen – staat bol van de spanning. Enerzijds belichamen zijn lange lege wegen die naar wide open spaces voeren, de Americaanse autodroom, anderzijds laat hij de desolate armoede en vervuiling zien die er volop woekeren. Lees hier mijn recensie of download de pdf:

Voor de Architect schreef ik over vijf vrouwen uit de wereld van het design die je had kunnen kennen, als ze de aandacht hadden gekregen die ze met hun werk verdienden. Ze vertegenwoordigen uiteenlopende tijdperken en disciplines, maar wat ze gemeen hebben is het talent dat ervan af spat. Ik koos deze vijf uit ruim tachtig die te zien zijn in de toffe tentoonstelling ‘Here We Are! Women in Design 1900-Today’ in het Vitra Museum in Weil am Rhein, bij Basel. Is nog t/m 6 maart te zien en is zeer de moeite waard. Lees mijn blog:

StrandLab Almere, ‘buitenlaboratorium voor cultuur’, organiseerde in juni 2021 de tweedaags manifestatie WaterWalks rond, en rondom het IJmeer. Samen met kunstenaars, ecologen, historici, archeologen, theatermakers en lokale Almeerse makers en kunstenaars onderzocht StrandLab met wandelingen en gesprekken de betekenis van het IJmeer voor inwoners van Almere, voor de verbindingen tussen Amsterdam en Almere en voor klimaatverandering. Op beide dagen leidde ik het slotgesprek: de WaterTalks. In mei 2022 vindt het vervolg plaats. Bekijk hier de aftermovie:

The Gargash mosque is one of Dubai’s first, if not the first mosque designed by a woman in the united Arab Emirates. The ‘Mosque of Light’ is not yet officially open, but architect Sumaya Dabbagh – herself a Saudi, but founder in 2008 of Dabbagh Architects in Dubai – took me to visit it. It is strikingly contemporary and beautiful, a contrast in its pristine whiteness to the surrounding industrial neighborhood. Read my article and view more photo’s below:

Toen in 1851 de eerste Wereldtentoonstelling werd gehouden, in het Crystal Palace in Londen, was dit een van de weinige manieren om uitvindingen met de wereld te delen. Maar nu, met internet? Wereldtentoonstellingen zijn vooral een marketingexercitie geworden. Wat laat je van jezelf zien, hoe vertel je je verhaal – en welk verhaal dan wel? Voor De Architect heb ik speciaal gelet op het Nederlandse paviljoen en dat van de Verenigde Arabische Emiraten, maar met deze vraag in het achterhoofd heb ik nog wat interessante voorbeelden verzameld op het uitgestrekte Expo-terrein:

Het viel mooi samen voor de Verenigde Arabische Emiraten: dit jaar is het niet alleen vijftig jaar geleden dat de Emiraten zich verenigden, bovendien wordt nu voor het eerst een Wereldtentoonstelling in het Midden-Oosten gehouden – in Dubai, wel te verstaan. Voor De Architect schreef ik over deze reusachtige onderneming, met 192 paviljoens en snelwegen van veertien banen breed die naar eindeloze parkeervlaktes leiden. Uiteraard moest het paviljoen van de VAE het grootste en indrukwekkendste zijn, dus werd de opdracht gegund aan Calatrava met als motto ‘The Land of Dreamers Who Do’.

Hij liet zich inspireren door de nationale vogel, de valk. Na veel gesteggel is het ontwerp voor de tentoonstelling binnen en de wachtruimte buiten gegund aan het Nederlandse experience design bureau KossmanndeJong. Ze volgen het ontstaan van de Emiraten, van de nomaden die in de woestijn wisten te overleven tot een internationale stad van wolkenkrabbers.

Lees mijn artikel voor De Architect:

Nederland heeft internationaal indruk gemaakt met zijn paviljoen voor de Wereldexpo in Dubai, de eerste Wereldtentoonstelling ooit in het Midden-Oosten. Het tamelijk nors ogende gebouw van enorme roestige damwanden blijkt een voorbeeld van duurzaamheid en circulariteit waar anderen op de Wereldexpo vooral lippendienst aan bewijzen. Binnen wordt uit lucht water gemaakt dankzij energie uit innovatieve zonnepanelen, waarmee de ruim 9.000 eetbare planten worden besproeid. “Het gebouw ís de boodschap”, zegt architect Michiel Raaphorst van V8. En na je bezoek kun je een kroket halen, of een stroopwafel.

Lees mijn verhaal voor De Architect:

De kunstwerken van Thijs Biersteker worden door data gevoed. Ontbossing wordt vertaald in bladeren die sterven met de snelheid waarmee de ontbossing van het Amazonegebied voortschrijdt. Zijn ‘ecologische kunst’ gaat de wereld over in een tijd dat we grip proberen te krijgen op de grote natuurlijke processen om ons heen. Wetenschap en kunst gaan hand in hand, vindt hij, en hij wil ons ermee in beweging krijgen. “Ik hoop dat mijn kunst je aanspoort om in actie te komen, of op z’n minst om na te denken.”